Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/91

querzy i służba, — odparł — ale w każdym razie wodę do gotowania czerpie się zawsze z wielkiego kotła, wmurowanego w piec, albo też zawieszonego na łańcuchu nad umiarkowanym ogniem.
 — Doskonale. Więc plan mój da się zrealizować. Chodzi o to, aby ktoś rzucił proszek do tego kotła.
 Cortejo i Landola spojrzeli na lekarza wzrokiem pełnym oczekiwania. Hilario pochylił głowę i milczał.
 — Chyba istnieje taki proszek — rzekł Landola.
 — Ah, trucizn jest na świecie poddostatkiem, — odparł Hilario.
 — Chodzi o taką, którejby przy sekcji zwłok nie można było ustalić.
 — Taka trucizna istnieje. Myśl to niezła ale jak ją wykonać? Kogo posłać?
 — Ja jechać nie mogę — rzekł Cortejo.
 — I ja nie — dodał Landola. — Emma Arbellez poznałaby mnie natychmiast. Hm, — mruknął, patrząc badawczo na lekarza. — Nie wolno nikogo wciągać w tajemnicę.
 — To rzecz zupełnie wykluczona.
 — Więc jeden z nas. Pojechałby pan, sennor Hilario?
 Zapytany potrząsnął głową, starając się ukryć niesamowity uśmiech.
 — A dlaczegóż nie wy? — odpowiedział.
 — Powiedziałem już, dlaczego nie mogę. Poznanoby mnie.
 — Nie mogę się stąd oddalić. Czy ma pan je-

89