Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/92

szcze nieco szminki, dzięki której tak się panu twarz zmieniła, sennor Cortejo?
 — Oczywiście, że mam.
 — W takim razie może pan sam załatwić sprawę.
 — Sennor, powierzyłbyś nam truciznę?
 — Tak. Ale o tem później.
 Na twarzy Hilaria znowu zjawił się z trudem ukrywany uśmiech.
 — Gdzieście zsiedli z koni? W mieście?
 — Nie. W klasztorze.
 — A więc konie wasze jeszcze tu stoją? Hm. Nikt nie powinien wiedzieć, że tu jesteście.
 — Czy da nam pan jakie schronienie?
 — Chętnie.
 — U brata i u siostrzenicy?
 — Od dziś będziecie mieszkać razem z nimi. Zanim was jednak do nich zaprowadzę, bratanek mój przyniesie posiłek. Jesteście z pewnością głodni, nie chcę okazać się niegościnnym gospodarzem. Pozwólcie, abym się na jakiś czas oddalił.
 Hilario wyszedł i polecił bratankowi przynieść gościom jadła i napitku. Manfredo skłonił się i chciał oddalić, aby spełnić rozkaz stryja, lecz Hilario zatrzymał go gestem ręki.
 — Muszę cię o coś zapytać, Manfredo.
 Starzec skrzyżował ręce na piersiach i ciągnął dalej:
 — Od lat służyłeś mi wiernie, nie pytając, poco robię to lub owo. Zawsze jestem z ciebie zado-

90