Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/93

wolony, a oddawna już myślę nad tem, jak wynagrodzić twą żarliwość.
 — Co za szczęście! — rzekł Manfredo z uśmiechem.
 — Nie mówiłem o tem nigdy. Czekałem, aż przyjdzie odpowiednia okazja.
 — Dziś dzięki tym dwom gościom trafia się okazja?
 — Tak.
 — Co się stało? — zapytał Manfredo z zaciekawieniem.
 Starzec spojrzał nań dziwnym wzrokiem.
 — Czy chcesz zostać hrabią?
 — Hrabią? — zapytał młodzieniec zdumiony. — Jesteś dziś w dobrym humorze, stryju!
 — To prawda. Ale humor nie wpływa na moje zamiary. A więc, chcesz zostać hrabią?
 — Jakim hrabią?
 — Hrabią de Rodriganda.
 — Wielkie nieba! Jest ich przecież czterech. Dwóch starych, uznanych za zmarłych, jeden młody który chce być hrabią, ale nim nie jest, i drugi młody, który nim również nie jest, chociaż być powinien.
 Hilario wymienił nazwiska gości i opowiedział treść rozmowy. Gdy skończył, Manfredo zawołał:
 — To nadzwyczajne! Jak myślisz postąpić? Mam nadzieję, że zamkniesz tych ptaszków razem z resztą. Zasłużyli na to bardziej od tamtych.
 — Masz rację. Dając im zapłatę, myślę o tobie i sobie. Stanie się to dziś jeszcze. Od jutra wszyscy

91