Strona:PL Karol May - Klasztor Della Barbara.djvu/99

cuchy, usłyszał ich dźwięk, zaczął nasłuchiwać. — O — o — — o! — jęczał — Cóżto ma znaczyć?
 — Henrico, Henrico, czy to wy?
 — Henrico? — zapytał Landola głosem zmęczonym. — Henrico? Tak, to moje imię.
 — Ah, na Boga, to, on! Henrico, czy to wy naprawdę?
 Cortejo wymieniał rozmyślnie tylko imię Landoli.
 — Henrico? — jęczał jeniec. — Kto to powiedział? Gdzie jestem?
 — Jesteśmy jeńcami.
 — Jeńcami? — jęknął wśród brzęku łańcuchów. — Cóżto tak dzwoni? Kto mnie ujął?
 — To łańcuchy. Zwykłe łańcuchy!
 — Łańcuchy? Ah, prawda. Starzec chciał nas zaprowadzić do jeńców, do Ster...
 — Cicho! — zawołał Cortejo. — Nie wymieniać nazwisk!
 Landola nie był jeszcze zupełnie przytomny. Odpowiedział, jak człowiek, który zbudził się niedawno z narkozy:
 — Nie wymieniać nazwisk? Dlaczegóż to, mój Cortejo?
 Ktoś zawołał z przeciwległej strony:
 — Cóżto za imię? Kto mnie woła?
 Gasparino zapytał:
 — Ciebie? Ciebie nikt nie wołał.
 — Ależ przeciwnie! To było moje nazwisko. Ponieważ już padło, dowiedz się, kim jestem. Jam Pablo Cortejo.

97