Strona:PL Karol May - Ocalone miljony.djvu/106

raz zaniecham. Nie zna pan nas tak, jak powinieneś znać.
 — O, znam was aż zbyt dobrze! Jesteś djabłem w ludzkiej postaci, nie znającym łaski ani zlitowania. Wszystko się wam dotychczas udawało; ale nie bądź zbyt dufny w swoje siły, gdyż na pewno trafi kosa na kamień!
 — Na pana może?
 — Nie. Ze mną już koniec — widzę to jasno.
 — Istotnie? Widzi to pan? — zapytałem.
 Wydawał się przygnębiony, jak człowiek, który stracił wszelkie nadzieje. Czy to była prawda, czy nowe szalbierstwo? Czy aby nie chciał mnie tylko zwieść pozorną nieszkodliwością?
 — Tak — odparł. — Wiem, że moja gra skończona. Kilkakroć szczęśliwie panu sie wymknąłem, z coraz to większą jednak trudnością. Z puebla wydostałem się z największym wysiłkiem i mozołem. Powiedziałem sobie podówczas, że będę zgubiony, jeśli zdoła mnie pan jeszcze raz schwytać. I to się teraz przytrafiło!
 — Czemuż nie mógłby pan i tym razem umknąć? Nic nie można przewidzieć.
 — Teraz już nie. Widzę przy was Długiego Dunkera. Zbiegł z niewoli i zetknął się z wami. Powiedział panu, kogo Mogollonowie schwytali. Co?
 — Oczywiście.
 — I że Mogollonowie wyruszają przeciwko Nijorom?
 — Tak. A myśmy ich ostrzegli.