Strona:PL Karol May - Ocalone miljony.djvu/110

czał, tylko wył, niczem zwierz rozwścieczony. Nie mogłem znieść dłużej tego widoku i oddaliłem się, aby przygotować konia do drogi. Skoro mnie Melton ujrzał w siodle, zawołał, abym się doń ponownie zbliżył.
 Uczyniłem zadość jego żądaniu. Spojrzał na mnie z wyrazem wściekłej nienawiści i zapytał, tłumiąc gniew:
 — Sir, skąd masz pugilares? Kiedyś go zdobył?
 — Owej nocy, kiedy pan opuścił Jasną Skałę.
 — Od kogo dostałeś?
 — Od ciebie samego.
 — Nieprawda!
 — Pah! Podczas gdyście wszyscy siedzieli z wodzem, radząc o wyprawie przeciw Nijorom, ja spokojnie was podpatrywałem.
 — Nie może to być! Jakżebyś się znalazł pośrodku obozu? Jakżebyś mógł podsłuchiwać niepostrzeżenie?
 — Bardzo głupie mniemanie, że nie mogłem podsłuchiwać. Co więcej, rozmawiałem ze śpiewaczką.
 — Mógłby z nią rozmawiać tylko człowiek niewidzialny!
 — Nie bądź pan śmieszny! Siedziałem w wodzie. Płynąłem rzeką aż do środka obozu. Doświadczony westman wie, jak się do tego zabrać. Zresztą, wiele zawdzięczam nieostrożności pana.