Strona:PL Karol May - Ocalone miljony.djvu/111

 — Przecież musiał pan być w moim namiocie!...
 — Naturalnie. Należycie zbadałem zawartość torby i znalazłem pugilares.
 — O djable, djable! Gdybym tak mógł, jak pragnę, rozerwałbym pana na tysiąc kawałków!
 Mówiąc to, szamotał się w więzach.
 — Nie trudź się master! Rzemienie są mocne. Zresztą, pojął pan, że w dzieciństwie nie bito mnie w ciemię. Gdybym się nie podkradł pod obóz Mogollonów i nie zabrał pieniędzy, to — —
 — To spoczywałyby teraz na dnie jeziora! — zakończył wściekle.
 — O nie, bynajmniej, nie to chciałem powiedzieć. W takim razie nie udałoby się panu cisnąć torby do wody. Kiedy pan nabijał ją kamieniem, stałem wpobliżu. Gdybym wówczas nie miał jeszcze pieniędzy, skoczyłbym błyskawicznie, aby panu przeszkodzić. A oto mogłem z ukrytem zadowoleniem przyglądać się domniemanej zagładzie miljonów. Powiedział pan uprzednio, że nikt nie uzyska, a jednak uzyska je ktoś, a mianowicie prawowici spadkobiercy.
 — Niech pana djabeł porwie! Byłem tak pewny pugilaresu, że od dłuższego czasu ani razu nie zaglądałem do torby. Czy oprócz — oprócz pieniędzy są tam inne jeszcze rzeczy?
 — Tak, listy, jak mi się zdaje,
 — Czytał je pan?
 — Nie. Są własnością spadkobierców, którzy pierwsi je przeczytają.