Strona:PL Karol May - Ocalone miljony.djvu/120

 — Znamy drogę tak dobrze, jakgdybyśmy ją stokrotnie przejechali.
 — Czy trudna do przebycia?
 — Nie. Tylko dla powozu uciążliwe będzie wspinanie się na Łysinę Canonu.
 — Czy nie widzieliście żadnego z tych psów Nijorów?
 — Jednego jedynego między Łysiną Canonu a Mroczną Doliną.
 — Skąd przybywał?
 — Z północy i jechał na południe.
 — Przybywał tedy stąd i wracał do domu?
 — Wracał do domu, ale czy stąd przybywał, o tem nie mogliśmy się przekonać,
 — Czy was zauważył?
 — Nie. Dostrzegliśmy go pierwsi i zdołali się ukyrć.
 — Czemuście go nie schwytali?
 — Sądziliśmy, że lepiej go przepuścić.
 — Czy nosił barwy wojenne?
 — Nie.
 — A zatem droga na Łysinę Canonu i z niej jest uciążliwa dla powozu?
 — Tak stroma jest i wąska, że dużo czasu stracimy na przeprawienie powozu do Mrocznej Doliny.
 — Uff! Słyszałem was; możecie spocząć.
 Obaj wywiadowcy odeszli. Przypuszczałem, że czterej Indjanie zaczną się teraz naradzać; ale wciąż trwali w milczeniu. Minął kwadrans, zanim wódz zapytał: