Strona:PL Karol May - Ocalone miljony.djvu/67

 — Czemu to? Czemu chcesz wracać, skoro tak szczęśliwie się wymknąłeś?
 — Ponieważ chcę mieć tych, przed którymi uciekłem.
 — Niema ich już tam. Podążyli do Jasnej Skały.
 — Do piorunów! Czy wyprzedzili was, czy też są za wami?
 — Wyprzedzili.
 — A zatem wcześniej wyruszyli z puebla?
 — Tak.
 — Jak dawno?
 — Wyjechaliśmy natychmiast po nich. Lękałam się o ciebie.
 — A zatem nie dotarli jeszcze do Jasnej Skały.
 — Owszem, ubiegli nas znacznie. Schwytali mnie po drodze i zawlekli na pustkowie, gdzie rzucili na łaskę losu. Nie znałam okolicy. Błąkałam się przez cały dzień. Potem całą noc przeleżałam pod gołem niebem sama jedna, — to było straszne — aż nareszcie znaleźli mnie nasi Yuma. To pozwoliło wrogom ubiec nas o przeszło dzień drogi.
 — A zatem mogli już dziś rano przybyć do Jasnej Skały! Ktoby to pomyślał! Nie spotkaliśmy żadnych śladów. Musisz mi wszystko dokładnie opowiedzieć. Ale powiedz przedewszystkiem: Vogel wciąż tkwi jeszcze w korytarzu puebla?
 — Nie; znaleźli go i uwolnili.
 Tupnął nogą o ziemię i zawołał wściekle: