Strona:PL Karol May - Ocalone miljony.djvu/92

sobie. Wszak nie tak dawno temu widzieliśmy się po raz ostatni.
 — Old — Old — Old Shatter — hand! — wyjąkała.
 — Istotnie, tak się nazywam. Cieszy mnie, że sennora nie zapomniała jednak mego nazwiska.
 — Czego — czego sennor — tu chce?
 — Sennor chce panią i pani kochanego Jonatana.
 — To — to szaleństwo! Jesteś naszym wrogiem. Czy wie pan, że mamy ze sobą pięćdziesięciu, a nawet więcej Indjan?!
 Powiedziała to szybko i groźnie, ale wciąż jeszcze cicho, zapewne pod wpływem strachu.
 — Wiem, wiem, — odparłem.
 — Jesteś zgubiony. Uważaj!...
 Uchwyciła mnie za ramię, abym nie mógł uciec zwróciła się ku wodzie i chciała krzyknąć. Ale zawczasu przystawiłem jej lufę do głowy i zagroziłem:
 — Ani słowa, sennora, bo natychmiast strzelam! Mister Dunker!
 Dunker wypełzł z lasku i zapytał:
 — Co takiego, sir?
 — Niech pan uważa na lady, aby nie mogła pójść na spacer. Obchodź się z nią grzecznie!
 — Well! Z największą rozkoszą. Widzi pani nóż, mylady? Skoro tylko uczyni pani najmniejszy kroczek, odkroję jej uszy. Nazywam się Will Dunker i dotrzymuję słowa!
 Przysunął nóż do jej twarzy. Odwróciłem się i