Strona:PL Karol May - Ocalone miljony.djvu/97

 — Chcę cię oddać w ręce sprawiedliwości, która z taką tęsknotą oczekuje ciebie.
 — Gdzie mój ojciec?
 — Na drodze do kresu.
 — A jego pieniądze?
 — U mister Vogla, prawego właściciela.
 — Bądźcie po tysiąckroć potępieni!
 Krzyknął to takim nadmiernie wściekłym głosem, jakiego jeszcze nigdy nie słyszałem. Zbliżył się o dwa kroki do wody, jakgdyby zamierzał utopić, ale cofnął się, nie mając zapewne dosyć odwagi. Zerwał z siebie torbę, wiszącą na rzemieniu u boku, otworzył ją, zanim Emery zdążył zapobiec, włożył kamień, zamknął zpowrotem i cisnął do wody, wybuchając szyderczym śmiechem rozpaczy. Torba natychmiast poszła na dno. Skoro się to stało, Judyta wydała przeraźliwy okrzyk złapała się za głowę, jęcząc:
 — Niema, niema, stracone! Na zawsze, na zawsze stracone!
 Oszalała z wściekłości, zbiegła do Meltona i wrzasnęła:
 — Tchórzu! Zdrajco! Oszuście! To należało także do mnie! To było także moje! A teraz znikło, zginęło bezpowrotnie!
 — Tak, znikło, — znikło! — powtarzał, niby nieprzytomny.
 — Wszak to było tak samo moja, jak i twoja własność! Przyrzekłeś mi! To była cena mego serca. Czy sądzisz może, że kochałabym cię bez pieniędzy?