Strona:PL Karol May - Old Shatterhand.djvu/027

 — Co o tem myślisz? — zapytał Długi.
 — Że za tą skałą obozowali jacyś ludzie, którzy, ujrzawszy Indjanina, zaczęli go ścigać.
 — Słusznie. Być może, są już zpowrotem.
 — Albo może część tych ludzi została za skałą. Zatrzymaj się w zagajniku! Wsunę nos do tego kąta.
 — Nie wsuwaj go przypadkiem do naładowanej flinty, która pragnie wystrzelić!
 — Ani myślę, gdyż twój nosal bardziejby się do tego nadawał.
 Zeskoczył z konia i oddał Długiemu cugle kłusaka, poczem co sił pomknął ku skale.
 — Szczwany lis! — wykrzyknął zadowolony Davy. — Podkradanie się wymagałoby za wiele czasu. Trudno wprost uwierzyć, aby ten grubasek potrafił tak sadzić!
 Przybywszy do skały, Mały powoli i ostrożnie posuwał się naprzód i znikł za wysuniętym kantem. Ale wkrótce znów się ukazał i mrugnął na Długiego, ramieniem opisując łuk w powietrzu. Davy zrozumiał, że nie powinien jechać wprost ku skale, podążył więc drogą okrężną przez zagajnik, aż natrafił na ślady, które poprowadziły go do Jemmy’ego.
 — Co powiesz? — zapytał Mały, wskazując przed siebie.
 Niedawno był tu rozbity obóz. Na ziemi leżało jeszcze kilka żelaznych garnków, wiele motyk i łopat, młynek do kawy, moździerz, rozmaite ma-

23