Strona:PL Karol May - Old Shatterhand.djvu/119

bardzo przy zmysłach. Wiedzieć, co widzieć. Massa Davy teraz pójść i też zobaczyć.
 — No, zobaczymy, co takiego negr wziął za olbrzyma, czy upiora!
 Chciał pójść. W tej chwili rozległy się za nim słowa:
 — Zostań pan na miejscu, master Davy. Niema tam upiora.
 Davy obejrzał się gwałtownie i przyłożył broń. Wohkadeh i Marcin Baumann sięgnęli również po strzelby. Wszystkie trzy lufy były skierowane w Old Shatterhanda, który się podniósł z ziemi i wystąpił z za drzew.
 — Good evening! — powitał. — Schowajcie broń, messurs! Przybywam jako przyjaciel z ukłonem od Grubego Jemmy'ego i od Hobble-Franka.
 Długi Davy opuścił strzelbę, pozostali dwaj poszli za jego przykładem.
 — Ukłon od nich? — zapytał. — A więc się spotkaliście?
 — Tak, oczywiście, na dole, nad brzegiem jeziora Krwi, aż dokąd tropili ślad słonia.
 — Prawda! Czy zbadali tę tajemnicę?
 — Owszem. Był to ślad mego konia.
 — Do licha! Miałby takie olbrzymie platfusy, sir?
 — Nie. Wręcz przeciwnie. Ma nader miłe kopytka. Ale były obute w plecionki, aby stropić wrogich Indjan.