Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 01.djvu/085

kopnął nogą palące się polana i ciągnął dalej, jakby sam do siebie:
 — Nie zastrzeliłem ich, lecz zaćwiczyłem na śmierć, jednego po drugim. Żywcem musiałem ich dostać, aby umierali tak, jak zmarła moja rodzina, żona i obaj synowie. Sześciu ich było, a pięciu zdmuchnąłem w krótkim czasie; szósty uszedł. Ścigałem go po całych Stanach, aż udało mu się zatrzeć ślady za sobą. Ale on żyje, bo był znacznie młodszym ode mnie, i myślę, że zobaczę go jeszcze, zanim zamknę powieki. —
 Nastało głębokie milczenie; wszyscy czuli, że idzie o rzecz niezwykłą. Dopiero po dłuższej chwili odważył się jeden zapytać:
 — Blenter, kim był ten człowiek?
 Stary ocknął się z zadumy:
 — Kim był? Na pewno nie Indjaninem! Biały potwór, jakiego wśród czerwonych nie znajdziesz. Tak, ludzie, powiem wam nawet, że był tem, czem my wszyscy jesteśmy; był... rafterem!
 — Jak? Rafterzy wymordowali twoją rodzinę?
 — Tak, rafterzy! O, nie mamy bynajmniej powodu do dumy z naszego rzemiosła. Wszyscy wszak jesteśmy prawie złodziejami!
 Uwaga spotkała się z żywemi protestami, Blenter jednak ciągnął niezmieszany:
 — Ta rzeka, nad którą jesteśmy, ten las, którego drzewa wyprzedajemy, nie są naszą własnością; zabieramy cudze, a zastrzelilibyśmy każdego, ktoby chciał nas przepędzić. Czy to nie kradzież? Czy to nie rabunek?
 Spojrzał wokoło, a, że milczeli, mówił dalej:
 — I z takimi mordercami miałem wtedy do czynienia.