Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 01.djvu/123

większym biegu i zawrócił powoli ku ognisku, jakgdyby nic się nie stało. Tam stała reszta ludzi w pojedynczych, ożywionych grupkach i patrzyła w las, oczekując wyniku pościgu.
 — Co? powróciliście sami? — zawołał stary Missouryjczyk do Old Firehanda.
 — Jak widzicie, — odparł tenże spokojnie.
 — Czy nie można go było doścignąć?
 — Nawet bardzo łatwo, gdyby nie ten przeklęty tramp, z którym się zderzyłem.
 — Fatalna historja, że właśnie herszt umknął!
 — No, wy, stary Blenter, najmniej możecie się uskarżać.
 — Dlaczego?
 — Bo tylko wy sami jesteście temu winni.
 — Ja? — zapytał stary. — Tego nie pojmuję. Szanuję bardzo wasze słowa, sir, ale wytłumaczcie mi to!
 — To bardzo łatwo! Kto przeszukiwał zabitego, który nagle ożył?
 — Oczywiście, ja!
 — I wzięliście go za nieżywego! Jak może się zdarzyć coś podobnego tak doświadczonemu rafterowi i myśliwemu jak wy! — A kto mu wypróżnił kieszenie i odebrał broń?
 — Także ja.
 — A nóż zostawiliście?
 — Nie miał go wcale!
 — Schował go tylko! Potem, leżąc za plecami kornela, nie tylko przeciął rzemienie, ale także dał mu nóż.
 — Czyżby rzeczywiście tak było, sir? — zapytał stary, zmieszany.