Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 01.djvu/128

 — Zapominasz, że my mamy swoje, bo nas przecież nie ograbiono.
 — To prawda! A przekonaliście się, czy niema tu jakiejś zasadzki?
 — Żywej duszy niema; otworzenie drzwi pójdzie łatwo i właśnie mieliśmy wejść do środka, gdy ty nadszedłeś.
 — Prędko więc do dzieła, zanim te łotry wpadną na myśl powrotu!
 Woodward odsunął zasuwę i weszli do chaty. Przymknąwszy za sobą drzwi, zapalili światło i świecili wokoło po całej izbie. Nad pryczami były umieszczone deski, a na nich leżały świece z łoju jeleniego, jakie westmani sami sobie sporządzają. Każdy z czterech drabów zapalił jedną i zaczęto pośpiesznie szukać przydatnych przedmiotów.
 Było tam kilka strzelb, różki pełne prochu, siekiery, topory, piły, noże, kartony z nabojami, mięso i inne prowianty. Każdy z trampów brał to, czego potrzebował, lub co mu się podobało. Skończywszy plondrowanie, wetknęli płonące świece w tratwę, pokrywającą łóżka; ta natychmiast się zajęła. Podpalacze wybiegli na pole, pozostawiając drzwi otwarte, aby ogień miał dostateczny dopływ powietrza, i stanęli nasłuchując. Lecz słychać było jedynie trzask ognia i szum drzew.
 — Jeszcze nie nadchodzą, — odezwał się Woodward. — Co teraz?
 — Naturalnie, precz stąd! — odparł kornel.
 — Ale dokąd? Nie znamy przecież okolicy.
 — Rano poszukają naszych śladów i pójdą za niemi; byłoby mądrze wcale tych nie zostawiać.