Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 01.djvu/146

jechać z wami. Nie jesteśmy tak bogaci, jak wy; my żyjemy z polowania i nie możemy robić wycieczki, mogącej trwać całemi miesiącami.
 — Zapłacę wam!
 — Tak? No, to możnaby jeszcze o tem pomówić.
 — Umiecie strzelać?
 Garbus rzucił na lorda spojrzenie prawie obrażone i odpowiedział:
 — Myśliwy na prerji i czy umie strzelać! To jeszcze gorsze, niż gdybyście zapytali, czy niedźwiedź gryźć umie. Obie te rzeczy są tak pewne, jak mój garb.
 — Chciałbym jednak zrobić próbę. Czy możecie zestrzelić te sępy tam wgórze?
 Humply zmierzył okiem wysokość, na jakiej unosiły się ptaki i odrzekł:
 — Dlaczego nie? Wy naturalnie nie potraficie tego zrobić waszemi pięknemi flintami tak, jak my.
 Wskazał przy tem na konia lorda, u którego siodła wisiały jeszcze karabiny; te były tak oczyszczone, że wyglądały jak nowe, co dla westmana jest wstydem.
 — To strzelajcie! — rozkazał lord, nie zwracając uwagi na ostatnie słowa garbatego.
 Ten wstał, złożył się, zmierzył krótko i pocisnął za kurek. Widać było, że jeden z sępów otrzymał postrzał, bo zatrzepotał skrzydłami i próbował się utrzymać w powietrzu, ale daremnie; musiał opaść, najpierw powoli, potem coraz prędzej, a wreszcie ściągnął skrzydła, przycisnął je do ciała i runął z góry na ziemię, jak ciężka bryła.
 — No mylord, co powiecie na to? — zapytał strzelec.
 — Nieźle! — brzmiała odpowiedź.