Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 01.djvu/160

rzeli w górę, ale nie zobaczyli nikogo, bo garbus leżał głęboko w trawie; jednakże posłuchali tego rozkazu, a jadący przodem odpowiedział:
 — Do wszystkich djabłów! Cóż to za opryszki tutaj? Pokażcie się i powiedzcie, jakie macie prawo zatrzymywać nas?
 — Prawo każdego myśliwego!
 — My jesteśmy także myśliwymi. Jeśliście człowiekiem uczciwym, to się pokażcie!
 Trampi wzięli przy tych słowach karabiny do rąk; choć nie wyglądali wcale pokojowo, mimo to Humply odpowiedział:
 — Jestem uczciwym człowiekiem i mogę się wam pokazać. Oto jestem!
 Zerwał się tak, że mogli zobaczyć całą jego postać; oczy jednak miał bacznie zwrócone na nich.
 — Zounds! — zawołał jeden. — Jeśli się nie mylę, to jest to Humply-Bill.
 — Tak mię rzeczywiście nazywają.
 — To i Gunstik-uncle jest w pobliżu, bo ci dwaj nie rozłączają się nigdy.
 — Czy znacie nas?
 — To się rozumie; mam zdawna z wami do gadania!
 — Ja was jednak nie znam!
 — Możliwe; widzieliście mnie zdaleka. Boys, ten drab włazi nam w drogę, a może i zwąchał się z czerwonym. Musimy go sprowadzić niżej!
 Zmierzył do małego człowieczka i nacisnął kurek. Bill upadł błyskawicznie, jakby ugodzony kulą.
 — Heigh-day, to było dobrze wycelowane! — zawołał drab. — Teraz jeszcze Gun...