Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 01.djvu/188

nie jeden za drugim, a wszystko zależało od Old Firehanda. Lord począł znowu odczuwać szacunek dla tego człowieka. — Jechano tak godzinę i jeszcze drugą z krótkiemi tylko przerwami, w czasie których koniom dawano wytchnąć. Deszcz padał ciągle, jednak już drobny i lekki. Po pewnym czasie usłyszano od przodu głos Firehanda:
 — Baczność, messurs! Droga idzie wdół, a potem przez bród, lecz woda dosięgnie koniom zaledwie brzuchów.
 Kiedy zwolniono biegu, usłyszano szum rzeki i ujrzano fosforyzującą powierzchnię wody. Stopy jeźdźców zanurzyły się w wodzie i wkrótce dotarto do przeciwnego brzegu. Nastąpiła jeszcze jazda kilkuminutowa, poczem zatrzymano się. Rozległ się ostry głos dzwonka.
 — Co to? Kto dzwoni i gdzie jesteśmy? — zapytał Anglik Humply-Billa.
 — Przed bramą farmy Butlera — odparł tamten. — Podjedźcie kilka kroków dalej, a dotkniecie muru.
 Psy zaszczekały, a wkrótce potem dał się słyszeć głos pytający:
 — Kto dzwoni? Kto chce wejść?
 — Czy master Butler powrócił? — zapylał Firehand.
 — Nie.
 — To przynieście klucze od lady i powiedźcie, że Old Firehand przybył.
 — Old Firehand? Well, sir! Zaraz się zrobi. Ma’am jeszcze nie śpi, a również inni czuwają. Osaga tu był i doniósł, że przyjedziecie.
 — Co za ludzie tu żyją! — szepnął lord.
 — A więc wódz jechał jeszcze prędzej niż my!
 Po jakimś czasie usłyszano, jak odpędzono psy;