Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 02.djvu/022

 — Nic takiego, coby nas mogło przejmować szczególną obawą, mylady. Możecie spokojnie zejść nadół, aby podać ludziom jaki napój.
 Odeszła uspokojona; kiedy jednak znikła, rzekł myśliwy do lorda, który właśnie ukazał się na platformie ze swą olbrzymią perspektywą:
 — Mam słuszny powód do tego, aby teraz usunąć tę kobietę. Weźcie mylordzie, swą lornetę do ręki i spójrzcie wprost na zachód! Kogo tam widzicie?
 Lord posłuchał wezwania, a potem odpowiedział:
 — Trampi. Widzę ich dokładnie. Nadchodzą więc.
 — Czy rzeczywiście nadchodzą?
 — Naturalnie, a cóżby mieli czynić?
 — Zdaje się, że moje szkła są lepsze od waszych, chociaż o wiele mniejsze. Czy widzicie, że trampi są w ruchu?
 — Nie. Oni stoją.
 — A twarze dokąd mają zwrócone?
 — Ku północy.
 — Więc zwróćcie lornetę w tym kierunku! Może zobaczycie wtedy, dlaczego draby stanęli.
 — Well, sir! Zobaczę... Tam jedzie trzech ludzi, nie spostrzegając trampów.
 — Jeźdźcy? Rzeczywiście?
 — Yes! Lecz nie! zdaje się, że jest z nimi jakaś lady. Słusznie. To dama. Widzę jej długą amazonkę i powiewający welon.
 — A czy wiecie, kim są ci troje?
 — Nie. Jakże mógłbym o tem wiedzieć!... Heighho, to chyba nie...
  — Owszem, — skinął Old Firehand. — To farmer i jego