Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 02.djvu/036

 — To zbyteczne! Wiem, jak sprawy stoją., bo podkradałem się tak blisko nich, że mogłem ich dokładnie słyszeć. Złoszczą się straszliwie na nasze ogniska, które uniemożliwiają im napad, i chcą zaczekać, aż zabraknie nam drzewa i węgli; są przekonani, że po kilku godzinach wyczerpie się nam zapas, bo farmer nie mógł być naturalnie przygotowanym na tak wielkie zużycie paliwa. Potem chcą zacząć.
 — To bardzo korzystne dla nas, bo zyskamy czas na zamknięcie pułapki.
 — Jakiej pułapki?
 Old Firehand wyjaśnił mu, jaki miał plan.
 — To wspaniałe! Hi hi hi — śmiał się Droll półgłosem, jak to zwykł był czynić, gdy go co wprawiło w dobry humor. — To musi się udać i uda się napewno. Te draby mianowicie są przekonani, że sądzimy, iż oni znajdują się jeszcze ciągle pod drzewami. — Ale, sir, trzeba przytem pomyśleć o czemś, co ma wielkie znaczenie,
 — O czem?
 — O położeniu jeńców. Boję się, że ich zabiją, skoro tylko rozpoczną się kroki nieprzyjacielskie.
 — Czy sądzicie, że ja nie zastanawiałem się także nad tem? Podkradniemy się tam, a trzej z nas będą mieli obowiązek czuwać nad obu Butlerami i młodą damą, skoro tylko zaczniemy walkę. Czy ich związano?
 — Tak, ale nie mocno.
 — No, to musi się ich szybko uwolnić z więzów, a potem...
 — A potem z nimi do wody — przerwał szybko Droll.
 — Do wody? — zapytał Old Firehand zdumiony.