Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 02.djvu/054

 — Ja także nie.
 — Nie? Musieliście przecież studjować medycynę?
 — Ani mi się śniło!
 — Ale jeżeli jesteście magistrem, a nawet doktorem...!
 — Jestem rzeczywiście! O tem wiem najlepiej, bo godność tą sam sobie nadałem.
 — Wy — — wy sami?
 — Oczywiście! Mówię z wami otwarcie, bo myślę, że przyjmiecie moją propozycję. Właściwie jestem krawcem; potem byłem fryzjerem, następnie nauczycielem tańców; później założyłem instytut wychowawczy dla młodych ladies; kiedy się to skończyło, chwyciłem za harmonję i zostałem wędrownym muzykantem. Od tego czasu odznaczyłem się chlubnie w dziesięciu, czy dwudziestu innych zawodach. Poznałem życie i ludzi, a szczytem tej znajomości jest doświadczenie, że tęgi człowiek nie powinien być głupcem. Ludzie chcą, by ich oszukiwano. Tak! Sprawia im to największą przyjemność, jeśli kto „A“ poda im za „B“; takiego darzą nadzwyczajnem uznaniem. Należy zwłaszcza schlebiać ich błędom, błędom i wadom, tak duchowym, jak fizycznym. Dlatego właśnie zostałem lekarzem. — Oto moja apteka!
 Odemknął skrzynię i podniósł wieko; wnętrze jej miało imponujący wygląd: pięćdziesiąt przedziałów, wyłożonych aksamitem i ozdobionych złotemi linjami i arabeskami. W każdym przedziale znajdowała się flaszeczka z pięknie zabarwionym płynem, we wszystkich możliwych odcieniach i stopniach. —
 — To jest wasza apteka? Skąd bierzecie lekarstwa?
 — Sam je przyrządzam.
 — Mam wrażenie, że nie rozumiecie się wcale na tem!