Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 02.djvu/087

daniu jeden szczegół jest niejasny. Mam wrażenie, że wysłał on tego biednego pisarza rozmyślnie na śmierć, aby siebie samego ocalić. Z takimi ludźmi nie chcę mieć nic do czynienia.
 — A więc przedstawicie nam jaki plan? — zapytał inżynier zaciekawiony.
 — Nie. Plan możemy ułożyć dopiero wtedy, gdy poznamy zamiary trampów, a to nie nastąpi wcześniej aż nadejdą szpiedzy i rozmówią się z wami,
 — Słusznie! Musimy więc uzbroić się na pewien czas w cierpliwość.
 Teraz Winnetou podniósł rękę na znak, że jest innego zdania, i rzekł:
 — Każdy wojownik może walczyć w dwojaki sposób; może sam zaatakować lub tylko bronić się. Winnetou, jeśli nie wie, czy i jak się bronić, to raczej sam atakue. To jest sposób szybszy, pewniejszy, a także dzielniejszy.
 — A więc mój czerwony brat nie chce nic wiedzieć o planie trampów? — zapytał Old Firehand.
 — On go naturalnie pozna; ale dlaczego wódz Apaczów ma pozwolić się zmusić działać według ich planu, jeśli łatwo mu przyjdzie zmusić ich stosować się do jego planu?
 — Ach, więc masz już jakiś plan?
 — Tak. Te kreatury nie są wojownikami, z którymi można walczyć uczciwie, lecz wściekłemi psami, które należy kijami zabijać. Dlaczego miałbym czekać, aż taki pies mię ugryzie, gdy mogę przedtem zabić go uderzeniem kija lub zdusić w sidłach!
 — Czy znasz takie sidła na trampów?