Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 02.djvu/168

że nawet jeszcze czemś o wiele gorszem.
 — Oho! Czy myślicie, że zniesiemy spokojnie taką obelgę?
 — Tak jest; tak myślę, bo cóż możecie innego uczynić?
 — Czy znacie nas może?
 — Nie. Nie byłoby to dla mnie wcale zaszczytem.
 — Sir, stajecie się coraz bardziej bezwzględnym. Udowodnijcie, że jesteśmy kłamcami!
 — Dlaczego nie! — odpowiedział Old Shatterhand obojętnie. — A więc zastawialiście sidła nad San Juan? Kiedyż to?
 — Przed czterema dniami.
 — Przychodzicie wprost stamtąd?
 — Tak.
 — Przyszliście więc z południa? To kłamstwo. Przybyliście tutaj tuż po nas, musielibyśmy więc widzieć was tam na otwartej prerji. Ku północy jednak las tworzy występ i za tym właśnie występem tkwiliście, kiedy ostatni raz rozglądałem się, zanim skręciliśmy na tę ścieżkę. Przyszliście z północy.
 — Ależ, sir, powiedziałem prawdę. Nie mogliście nas widzieć.
 — Ja? Ja nie widziałem was? Gdybym miał tak kiepskie oczy, tobym już sto razy zginął. Nie, tego mi nie wmówicie! A teraz dalej: gdzie macie siodła i uzdy?
 — Skradzione nam!
 — Człowiecze! Czy uważasz mnie za niedorostka? — zaśmiał się Old Shatterhand pogardliwie. — Pewnieście wsadzili siodła i uzdy razem z sidłami na bobry do wody, kiedy wam to wszystko skradziono? Jakiż myśliwy