Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 03.djvu/028

przysłuchując się z uszanowaniem. Indjanin jest oszczędny w mowie, ale na radzie mówi chętnie i gęsto, a bywają czerwoni, którzy osiągnęli wcale znaczną sławę jako mówcy.
 Narada zabrała ze dwie godziny, czas bardzo długi dla tych, których los od niej zależał; powszechne, głośne „howgh“ oznajmiło koniec posiedzenia. Sprowadzono białych, którzy musieli wejść w środek koła i wysłuchać postanowienia, co do ich losu. Wielki Wilk, podniósłszy się, oświadczył:
 — Blade twarze wiedzą, dlaczego wykopaliśmy topory wojenne. Przysięgliśmy zabić wszystkich białych, którzy wpadną w nasze ręce. Wy jesteście przyjaciółmi czerwonych mężów i dlatego niepodzielicie losu innych bladych, których schwytamy; te pójdą zaraz na pal męczeński, wam zaś wolno walczyć o swe życie.
 Tu zrobił pauzę, z której Old Shatterhand skorzystawszy, zapytał:
 — Z kim? Czy my czterej przeciw wam wszystkim? Dobrze, zgadzam się! Moja strzelba śmierci wyśle wielu z was do wiecznych ostępów!
 Po tych słowach podniósł sztuciec. Wódz nie zdołał ukryć przestrachu; to też z szybkim gestem przeczenia odpowiedział:
 — Old Shatterhand myli się; każdy z was dostanie przeciwnika, z którym będzię walczył, a zwycięzca ma prawo zabić pokonanego i otrzyma jego własność.
 — Zgadzam się na to! Ale kto ma prawo wybrać nam przeciwnika, my czy wy?
 — My. Ja ogłoszę wezwanie, na które wystąpią ochotnicy.