Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 03.djvu/045

wie jakie źdźbło mnie przyniesie ratunek. Tak, w nogach musi się mieć także trochę siły, ale znacznie więcej w głowie. — Patrzcie! wynurza się nieszczęśliwa rybka!
 Indjanin wyszedł na brzeg i usiadł, zwróciwszy twarz ku wodzie. Żaden z czerwonoskórych nie patrzył ku niemu, żaden się nie poruszył; czekali, aż Davy wymierzy zwyciężonemu cios śmiertelny.
 Wtem nadeszła skwaw, prowadząc za ręce dwoje dzieci, i przystąpiła do niego; on przyciągnął ku sobie jedno z prawej, drugie z lewej strony, potem odsunął je lekko od siebie, podał kobiecie rękę i skinął na nią, aby się oddaliła. Następnie zwrócił oczy ku Davy’emu i zawołał:
 — Nami wicz, ne pokai — twój nóż, zabij mnie!
 Dzielnemu długoszowi prawie łzy stanęły w oczach.
 Wziąwszy kobietę wraz z dziećmi, popchnął ją znowu ku niemu i odezwał się napół po angielsku, napół w języku Utahów, którym dobrze nie władał:
 — No wicz, — not pokai!
 Potem odwrócił się i przystąpił do towarzyszy. Widzieli to i słyszeli Utahowie, więc wódz zapytał:
 — Czemu go nie zabijasz?
 — Bo jestem chrześcijaninem. Daruję mu życie.
 — Ale gdyby on zwyciężył, toby cię zakłuł!
 — On nie zwyciężył, nie może więc tego uczynić. Niechaj żyje!
 — Ale zabierzesz jego własność? Jego broń, konia, kobietę i dzieci?
 — Ani mi to w głowie! Nie jestem rabusiem. Niech zatrzyma to, co jest jego.
 — Uff, nie rozumiem cię! On postąpiłby mądrzej.