Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 03.djvu/049

Shatterhand, przysunąwszy się do nich.
 — Bo nie jest zwyciężony.
 — Ja twierdzę wręcz przeciwnie: został pokonany.
 — To nie prawda; lasso jest rozwiązane.
 — Temu winien sam Wielka Stopa, bo obracając się, rozerwał rzemień.
 — Tego nikt nie widział. Puść go! Nie został pokonany i walka musi się zacząć na nowo.
 — Nie, Jemmy! Nie puszczaj go! — odpowiedział myśliwy. — Skoro ci nakażę, albo skoro on się poważy poruszyć, zakłuj go!
 Wówczas wódz wyprostował się dumnie i zapytał:
 — Kto tu ma rozkazywać, ty czy ja?
 — Ty i ja, my obaj.
 — Kto to mówi?
 — Ja. Ty jesteś wodzem twoich, a ja jestem dowódcą moich ludzi. Ty i ja, my obaj, zawarliśmy umowę co do warunków walki. Kto nie trzyma się tych warunków, ten łamie umowę, jest kłamcą i oszustem.
 — Ty...! ty ośmielasz się tak przemawiać do mnie wobec tylu czerwonych wojowników?!
 — Mówię prawdę, a żądam wierności i uczciwości. Jeśli nie mam dalej mówić, dobrze, to niechaj przemówi moja strzelba śmierci!
 Podniósł groźnie wgórę sztuciec, który dotąd trzymał wsparty kolbą o ziemię.
 — Więc powiedz, czego żądasz? — zapytał wódz pokorniej.
 — Czy przyznajesz, że ci dwaj mieli walczyć zwróceni do siebie plecami?
 — Tak.