Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 03.djvu/050

 — Wielka Stopa jednak rozluźnił lasso i obrócił się. Czy to prawda? Musiałeś to widzieć!
 — Tak, — przyznał wódz, ociągając się.
 — Następnie miał umrzeć ten, którego przeciwnik przewróci pod siebie. Czy przypominasz sobie ten warunek?
 — Znam go,
 — Dobrze. Kto leży pod spodem?
 — Wielka Stopa.
 — A więc kto jest pokonany?
 — On... — odpowiedzią wódz pod przymusem, gdyż Old Shatterhand trzymał sztuciec w ten sposób, że otwór lufy dotykał prawie jego piersi.
 — Czy masz co do powiedzenia przeciw temu?
 Przy tych słowach z oczu słynnego myśliwego padło na wodza tak potężne i zniewalające spojrzenie, że ten, zbity z tropu, dał oczekiwaną odpowiedź:
 — Nie. Pokonany należy do zwycięzcy. Powiedz temu człowiekowi, że może go przebić.
 — Tego nie mam potrzeby dopiero mu mówić, bo wie już o tem, lecz tego nie uczyni.
 — Czy i on także chce darować mu życie?
 — To rozstrzygniemy później; aż do tej chwili Wielka Stopa pozostanie związany tem samem lassem, od którego chciał się uwolnić.
 — Na co go wiązać? On wam nie ucieknie.
 — Czy ręczysz za to?
 — Tak!
 — To wystarczy. Niechaj idzie, dokąd chce, ale po ukończeniu dwu pozostałych jeszcze pojedynków ma powrócić do swego zwycięzcy. —