Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 03.djvu/052

nie harmonizuje z długością nóg. Twarz miał prawdziwie małpią, lecz napróżno byłoby szukać na niej oznak przebiegłości, która cechuje ten ród zwierząt.
 Hobble-Frank zbliżył się również, aby przyjrzeć się Jeleniowi.
 — Co myślisz o nim? — zapytał Old Shatterhand.
 — To istny „głupi Maciek“, który widząc tłuszcz, pływający na talerzu, nie może znaleźć rosołu. Co do nóg, to przewyższa mnie co najmniej trzykrotnie; ale co się tyczy głowy, to spodziewam się, że chyba mu nie ustępuję. Dowiedzmy się najpierw, na jakiej przestrzeni będziemy biegali, a może ja głową będę biegał lepiej i prędzej, niż on nogami.
 Myśliwy zwrócił się więc znowu do wodza:
 — Czy już jest postanowione, gdzie odbędzie się bieg?
 — Tak. Chodź, to ci pokażę!
 Old Shatterhand i Frank wyszli za Wielkim Wilkiem poza koło, utworzone przez Indjan; Skaczący Jeleń pozostał na miejscu. — Wódz wskazał ku południowi i rzekł:
 — Czy widzisz to drzewo, które stoi w połowie drogi stąd do lasu?
 — Tak.
 — Do niego mają biec. Kto obejdzie je trzy razy i powróci pierwszy, ten będzie zwycięzcą.
 Hobble-Frank zmierzył oczyma odległość, a także całą okolicę leżącą dalej na południe i odezwał się potem w języku angielskim, którym władał znacznie lepiej niż niemieckim:
 — Ale spodziewam się, że obie strony zachowają się uczciwie!