Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 03.djvu/054

czył nieocenioną przysługę, za którą gotów jestem go uściskać.
 — Jakto?
 — Zaraz się dowiecie. Jakie to jest drzewo, dokoła którego mamy trzy razy zatańczyć?
 — Buk, jak się zdaje.
 — Popatrzcie teraz dalej na lewo. Tam stoi również drzewo, ale prawie dwa razy tak daleko. Jak się ono nazywa?
 — Świerk.
 — Pięknie! Dokąd więc mamy biec?
 — Do buku.
 — A ja właśnie pobiegnę wprost do świerka.
 — Czyś oszalał?
 — Nie. Do buku pobiegnę głową, a nogami do świerka.
 — Ależ w jakim celu?
 — Przekonacie się potem i to ku niemałej radości. Jestem pewny, że się na sobie nie zawiodę. Kiedy patrzę na frontowy garnitur tego Skaczącego Jelenia, to wydaje mi się, że pomyłka jest niemożliwa.
 — Bądź ostrożny, Franku! Tu idzie o życie!
 — No, jeśli idzie tylko o życie, to nie potrzebuję się wcale natężać. Nawet gdybym został pokonany, to i tak pozostałbym przy życiu. Wielka Stopa ma umrzeć, a wodza rozciągniecie na ziemi; a za tych dwu możecie mnie wykupić. A więc o życie zupełnie się nie trwożę; idzie jednak o cześć. Czy potem w historji czwartej ćwierci dziewiętnastego stulecia ma się czytać, że ja, Hobble-Frank z Moritzburga, zostałem zwyciężony przez taki indjański pysk merynosa? Na to nie pozwolę.
 — Ale objaśnij mi przynajmniej swój zamiar. Może