Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 03.djvu/168

nie uczyniliśmy mu nic złego. Aby ratować życie, musieliśmy się bronić przed Utahami.
 — Czy nie zabiliście w „Lesie Wody“ Starego Wodza i nie porwaliście innych dowódców?
 — Znowu tylko w tym celu, aby się ratować.
 — A teraz czy nie łączycie się z Nawajami i Timbabaczami, którzy są naszymi wrogami?
 — To się stało przypadkiem. Szliśmy nad Srebrne Jezioro i spotkaliśmy ich tutaj. Słyszeliśmy, że między wami i nimi ma przyjść do walki, i pośpieszyliśmy, aby sprowadzić między wami pokój.
 — My chcemy zemsty, a nie pokoju!
 — Zostaliście ciężko obrażeni; to wiemy; ale to niesłusznie z waszej strony, mścić się na niewinnych. Gdyby od was zależało, to bylibyśmy już od rana umarli przy palu męczeńskim, jak tamte blade twarze w Dolinie Jeleni.
 — Co wiecie o tem?
 — Wszystko. Pogrzebaliśmy ich zwłoki.
 — Więc byliście tam?
 — Tak. Byliśmy pośrodku was. Słyszeliśmy, co Utahowie mówili, i widzieliśmy, co robili. Stałem z towarzyszami pod drzewem, kiedy Nawajowie przyszli, i widziałem, jak ich odpędziliście.
 — To niemożliwe; to nieprawda.
 — Ty wiesz, że ja nie kłamię. Zapytaj wodzów Utahów, którzy byli przy tem.
 — Jak mamy ich zapytać, kiedy zniknęli? Wielki Duch zabrał ich do siebie.
 — Nie. Wielki Duch nie chce nic wiedzieć o takich wiarołomcach i zdrajcach. On wydał ich w nasze ręce.
 — Twój język jest fałszywy, bo przemawia w te sło-