Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 03.djvu/179

howie chcieli nas zgubić; teraz sami zginęli, a ty umrzesz jako ostatni z nich!
 Był to głos Wielkiego Niedźwiedzia. Timbabacz poznał go i odpowiedział, dygocząc z trwogi:
 — Ja nie jestem Utahem! Nie strzelaj!
 — Kim jesteś?
 — Twoim przyjacielem, wodzem Timbabaczów.
 — Ach Długie Ucho! Zasłużyłeś na śmierć, bo jesteś odstępcą, zdrajcą!
 — Nie, nie! Mylisz się!
 — Wykradłeś mi tajemnicę i zdradziłeś ją Utahom Teraz musisz utonąć!
 — Niczego nie zdradziłem! — zapewniał czerwonoskóry; woda sięgała mu już po kolana.
 — Nie kłam!
 — Puść mię! Pomyśl, że byłem twoim przyjacielem!
 — Nie! Pozostaniesz wdole!
 Wtem odezwał się Old Firehand:
 — Puść go! Już dość okrucieństwa! On wyzna winę!
 — Tak, wyznam, powiem wam wszystko, wszystko! — prosił; woda sięgała mu do pasa.
 — Dobrze! Daruję ci życie! — wychodź teraz!
 Czerwonoskóry rzucił do wody pochodnię, aby mieć obie ręce swobodne przy wspinaniu się i wyszedł na górę. Tam ujrzał, że stoi w tej samej izbie budynku, wznoszącego się na wyspie, w której było ognisko. Płonęło przed otwartemi drzwiami; przy padającym od niego blasku ujrzał Wielkiego Niedźwiedzia, Old Firehanda i Shatterhanda. Wyczerpany drogą i ciągłem przerażeniem, osunął się na ziemię; prędko jednak się zerwał, aby wypaść z izby.