Strona:PL Karol May - Skarb w Srebrnem Jeziorze 03.djvu/184

wtedy, gdy otrzymamy wodę.
 — Weźcie ją z jeziora!
 — O to cię chciałem prosić.
 — Będziesz jej miał tyle, ile zapragniesz.
 — Czy mogę poprowadzić rury?
 — Tak.
 — Czy sprzedasz mi prawo do tego? Zapłacę za nie.
 — Jeśli kupno jest konieczne, to nie mam nic przeciw temu. Ty oznaczysz cenę, lecz ja ci ją zwrócę. Wyświadczyliście mi wielką przysługę; bez was byłbym wpadł w ręce Utahów; wzamian za to pomogę wam wyzyskać skarby kotliny. —
 — To mi się podoba, — szepnął Hobble-Frank do swego kuzyna. — Woda już jest; jeśli i złoto popłynie nam tak chętnie, to będziemy mogli wkrótce udawać Krassusów.
 — Masz na myśli pewnie Krezusów?
 — Nie chwytaj mię za słowa, jak gruby Jemmy! Jeśli chcesz pozostać moim przyjacielem i kuzynem, to... Słuchaj!
 Od strony wejścia dało się słyszać gwizdnięcie. Był to znak umówiony z rafterami, to też biali zerwali się i pośpieszyli ku wejściu do doliny. Od strony wąwozu usłyszano szmer kopyt końskich. Szybko przedsięwzięto zaradcze kroki. Biali ukryli się za drzewami i z naprężeniem oczekiwali, co też nastąpi. Jednakże minął dłuższy czas, a nie usłyszano, ani nie ujrzano nic podejrzanego. To było właśnie zastanawiające; Winnetou poczołgał się, aby ostrożnie zbadać przestrzeń, leżącą przed nimi. Po niespełna kwadransie powrócił.
 — Wojownicy Utahów podzielili się; — rzekł — po-