Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/017

—   11   —

 — Strzelać? Hm! — odparłem z uśmiechem. — Czy to pytanie chcieliście mi przedłożyć?
 — Tak. Teraz odpowiedźcie!
 — Dajcie mi dobrą strzelbę do ręki, to dostaniecie odpowiedź, pierwej nie.
 Na te słowa odłożył on lufę, którą śrubował, wstał, zbliżył się do mnie, utkwił we mnie zdziwione oczy i zawołał:
 — Strzelbę do ręki, sir? Tego się nie spodziewajcie po mnie! Moje strzelby dostają się tylko w takie ręce, którym razem z niemi mogę powierzyć mój honor!
 — Ja mam takie ręce — stwierdziłem.
 Spojrzał na mnie tym razem z boku, usiadł, zaczął znowu pracować nad lufą i mruczał pod nosem.
 — Taki greenhorn! Gotów mnie na prawdę rozzłościć swojem zuchwalstwem!
 Nie wyszedłem z równowagi, ponieważ go znałem. Wyjąłem cygaro i zapaliłem. Mój gospodarz milczał może kwadrans, ale dłużej nie wytrzymał. Podniósł lufę pod światło, popatrzył przez nią i zauważył:
 — Strzelać to nie jest to, co patrzeć na gwiazdy, lub czytać ze starych kamieni Nebukadnezara. Zrozumiano? Czy mieliście kiedy strzelbę w ręku?
 — Miałem.
 — Kiedy?
 — Dość dawno.
 — Czyście mierzyli także, wypalili?
 — Tak.
 — I trafiliście?
 — Oczywiście.
 Na to opuścił on prędko trzymaną w ręku lufę, spojrzał znów na mnie i rzekł:
 — Tak, trafiliście, naturalnie, ale w co?
 — W cel, to się samo przez się rozumie.
 — Co? Tego we mnie nie wmawiajcie!
 — Nie wmawiam, lecz stwierdzam zgodnie z prawdą.
 — Niech was dyabeł porwie, sir! Was nie można