Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/020

—   14   —

 — Arytmetyką, geometryą?
 — Oczywiście.
 — I miernictwem?
 — Nawet z wielkiem upodobaniem. Uganiałem często bez potrzeby z teodolitem po polach.
 — Potraficie robić pomiary naprawdę?
 — Tak, brałem udział w pomiarach poziomych i wysokości, chociaż wcale nie uważam się za skończonego geodetę.
 — Well, dobrze, bardzo dobrze!
 — Czemu o to pytacie, mr. Henry?
 — Mam do tego powód. Zrozumiano? Jaki, to się jeszcze kiedyś pokaże. Muszę najpierw wiedzieć, hm, tak muszę najpiew wiedzieć, czy umiecie strzelać.
 — Wystawcie mnie na próbę!
 — Zrobię to; tak zrobię, bądźcie tego pewni. Kiedy jutro rozpoczynacie naukę?
 — O ósmej rano.
 — To wstąpcie do mnie o szóstej. Pójdziemy na strzelnicę, gdzie zaprawiam moje strzelby do strzelania,
 — Czemu tak wcześnie?
 — Bo nie chce mi się dłużej czekać. Zawziąłem się, żeby was przekonać, jaki z was greenhorn. Na teraz dość już; mam coś o wiele ważniejszego do roboty.
 Uporał się widocznie z lufą, wyjął z szafy wieloboczny kawałek żelaza i zaczął opiłowywać jego rogi. Zauważyłem na powierzchni każdego rogu otwór.
 Henry pracował nad tem z taką uwagą, że zapomniał prawie zupełnie o mej obecności. Oczy mu się iskrzyły, gdy od czasu do czasu przypatrywał się swojemu dziełu; bił z jego oczu, rzekłbym, wyraz miłości. Ten kawałek żelaza miał widocznie wielką wartość dla niego. Ponieważ mię to zaciekawiło, dlatego zapytałem:
 — Czy to będzie część strzelby?
 — Tak — odrzekł, jak gdyby sobie przypomniał, że jeszcze jestem.
 — Ja nie znam systemu broni z tego rodzaju częścią składową.