Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/021

—   15   —

 — Wierzę. Taki ma dopiero powstać. Będzie to system Henry’ego.
 — Aha, nowy wynalazek?
 — Yes.
 — W takim razie proszę wybaczyć, że zapytałem! To oczywiście tajemnica.
 Zaglądał do wszystkich dziurek przez dłuższy czas, obracał to żelazo w różnych kierunkach, przykładał je kilka razy do tylnego wylotu lufy, nakoniec odezwał się:
 — Tak, to tajemnica; wiem jednak, że milczeć umiecie, chociaż z was skończony i prawdziwy greenhorn; dlatego powiem wam, co z tego będzie: sztuciec repetierowy na dwadzieścia pięć strzałów.
 — Niemożliwe!
 — Zamknijcie dziób! Nie jestem taki głupi, żebym się porywał do niemożliwych rzeczy!
 — W takim razie musielibyście mieć komory na amunicyę dla dwudziestu pięciu strzałów!
 — To też je mam!
 — Ale niewątpliwie duże, niezgrabne i ciężkie.
 — Będzie tylko jedna komora, bardzo wygodna. To żelazo jest komorą.
 — Wcale się nie rozumiem na waszem rzemiośle, ale obawiam się, czy się lufa zanadto nie rozgrzeje?
 — Ani sie jej śni. Materyał i sposób obchodzenia się z lufą jest moją tajemnicą. Zresztą, czy potrzeba naraz wystrzelić dwadzieścia pięć nabojów jeden za drugim?
 — Chyba nie.
 — A zatem! To żelazo będzie walcem obracającym się, dwadzieścia pięć otworów zawierać będą tyleż nabojów. Przy każdym strzale posunie walec następny nabój ku lufie. Długie lata nosiłem się z tym pomysłem, długo się to nie udawało; teraz jest nadzieja, że się to jakoś sklei. Już obecnie jako gunsmith mam dobre imię, ale potem stanę się sławnym, bardzo sławnym i zarobię bardzo dużo pieniędzy.
 — A w dodatku obciąży pan sumienie!