Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/022

—   16   —

 Patrzył na mnie przez chwilę zdumiony, poczem zapytał:
 — Sumienie? Jakto?
 — Sądzicie, że morderca może mieć czyste sumienie?
 — Zounds! Czy chcecie powiedzieć, że jestem mordercą?
 — Teraz nie jeszcze.
 — Albo, że nim zostanę?
 — Tak, gdyż pomoc w morderstwie jest tak samo zbrodnią jak morderstwo.
 — Niech was dyabli porwą! Nie będę pomagał do żadnego morderstwa! Co wygadujecie?
 — Oczywiście nie w pojedyńczych, ale masowych.
 — Jakto? Nie rozumiem was.
 — Jeżeli sporządzicie strzelbę na dwadzieścia pięć strzałów i oddacie ją w ręce każdego zbója, to na preryach, w puszczach i w górskich wąwozach rozpocznie się wnet okropne mordowanie. Do biednych Indyan strzelać będą jak do kujotów i za kilka lat nie ostanie się ani jeden Indsman. Gotowi jesteście wziąć to na swoje sumienie?
 Wypatrzył się na mnie w milczeniu.
 — Jeżeli każdy będzie mógł za pieniądze nabyć taką strzelbę — mówiłem dalej — to zbierzecie wprawdzie po kilku latach tysiące, ale mustangi i bawoły będą wytępione, a wraz z nimi wszelkiego rodzaju zwierzyna, potrzebna czerwonoskórym do życia. Setki i tysiące myśliwców uzbroją się w wasze sztućce i pójdą na Zachód. Krew ludzi i zwierząt popłynie strumieniami i niebawem wyludnią się okolice z tej i z tamtej strony Gór Skalistych z wszelkich żywych istot.
 — ’sdeath! — zawołał. — Czy rzeczywiście przybyliście tu niedawno z Germany?
 — Tak.
 — A przedtem nigdy nie byliście tutaj?
 — Nie.
 — A tem mniej na dzikim Zachodzie?