Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/061

—   55   —

 — Tak. Bawoły już są. Zaczęły wędrówkę na południe, wkrótce więc pokażą się także i mustangi.
 — Czy będę mógł wam towarzyszyć?
 — Oczywiście. I to poznać musicie. Lecz teraz chodźcie obejrzeć starego stadnika. Takie matuzalemy miewają nadzwyczaj twarde życie.
 Poszliśmy. Zwierzę leżało martwe i teraz dopiero można było zmierzyć lepiej oczyma olbrzymie kształty jego cielska. Sam spozierał to na mnie, to na bawołu, robił nieokreślone miny i potrząsał głową.
 — To niepojęte, wręcz niepojęte! — odezwał się wkońcu. — Czy wiecie, gdzie trafiliście go kulą?
 — No, gdzie?
 — W samo właściwe miejsce. To prastare bydlę. Ja byłbym się zastanowił dziesięć razy, zanim poważyłbym się go zaczepić. Czy wiecie, czem wy jesteście?
 — Czem?
 — Najlekkomyślniejszym człowiekiem na świecie.
 — Oho!
 — Tak, najlekkomyślniejszym na świecie.
 — Lekkomyślność nigdy nie była mym błędem.
 — To zaprzyjaźniliście się z nią teraz. Zrozumiano? Kazałem wam przecież nie tykać bawołów i siedzieć w krzakach. Czemu nie posłuchaliście?
 — Sam nie wiem.
 — Tak! A więc podejmujecie się czynów bez powodu. Czyż to nie lekkomyślne?
 — Sądzę, że nie. Z pewnością była już jakaś przyczyna.
 — To chyba znacie ją!
 — Może to, że wydaliście mi rozkaz, a ja nie pozwalam sobie rozkazywać.
 — Tak! Jeśli się ma dla was dobre chęci i ostrzega przed niebezpieczeństwem, to jesteście właśnie na tyle uparty, że narażacie się na nie.
 — Nie przybyłem na Zachód, żeby unikać grożących tu niebezpieczeństw.
 — Bardzo dobrze, ale jesteście greenhorn i winni-