Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/066

—   60   —

jałem go nawet, jak się należy, ale wiem, co o nim myśleć.
 — Ja także — potwierdził Stone. — Będzie z niego tęgi westman.
 — I to wnet — doleciał mnie głos Parkera.
 — Yes — rzekł Hawkens. — On urodzony, wprost urodzony do tego. A przytem jego siła fizyczna! Czy nie pociągnął wczoraj ciężkiego wozu sam, bez cudzej pomocy? Gdzie on przejdzie, tam nie rychło trawa wyrośnie. Ale przyrzeknijcie mi jedno!
 — Co? — spytał Parker.
 — Nie okazujcie mu tego, co o nim sądzimy.
 — Czemu?
 — Bo przewróciłoby mu się w głowie.
 — O nie!
 — Przeciwnie! To wcale skromne stworzenie bez odrobiny pychy, ale zawsze to źle chwalić człowieka; łatwo przez to popsuć nawet najlepszy charakter. Nazywajcie go więc śmiało greenhornem, bo choć on posiada wszystkie zalety, potrzebne dzielnemu westmanowi, to nie są one jeszcze wykształcone; musi się jeszcze wiele ćwiczyć i wiele doświadczyć.
 — Czy podziękowałeś mu za ocalenie życia?
 — Ani mi na myśl nie przyszło!
 — Nie? Cóż on pomyśli o tobie?
 — To mi jest zupełnie obojętne, jeśli się nie mylę. Ty, rozumie się, uważasz mnie za obranego z rozumu i niewdzięcznego draba, ale mniejsza o to. Ważniejsze to, żeby się nie wynosił i został takim, jak jest. Byłbym go chętnie uściskał i ucałował!
 — Fi! — zawołał Stone. — Ciebie całować! Na uścisk możnaby jeszcze się odważyć, ale całować, nie!
 — Co? Nie? Dlaczego? — zapytał Sam.
 — Dlaczego? Cóż to, czy nie widziałeś nigdy jeszcze lusterka, albo swej uroczej podobizny w czystej wodzie? Ta twarz, ta broda i ten nos! Człowiecze, ktoby wpadł na niedorzeczny pomysł dotknąć swojemi ustami