Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/070

—   64   —

 — Hm!
 — No, zgadnijcie!
 — Mustangi?
 — A wy skąd o tem wiecie? — rzekł zdziwiony, rzucając na mnie szybko spojrzenie.
 — Czytałem o tem.
 — O czem?
 — Że konie swojskie, nieprzywiązane należycie, uciekają chętnie z dzikimi mustangami.
 — Niech was dyabeł porwie! O wszystkiem czytaliście i nie łatwo wam zrobić niespodziankę. Wobec tego wolę ludzi, którzy nie umieją czytać!
 — Chcecie mi sprawić niespodziankę?
 — Naturalnie.
 — Polowaniem na mustangi?
 — Tak.
 — To już niemożliwe. Warunkiem niespodzianki jest poprzednia nieświadomość o danej rzeczy, tymczasem wy musielibyście mi powiedzieć o tem, zanim się konie ukażą.
 — Słusznie! Słuchajcie więc, mustangi były już tutaj.
 — Czy to ich ślady badaliście dopiero co?
 — Tak; wczoraj tędy przeszły. Była to straż przednia, uważacie, wywiadowcy. Trzeba wam wiedzieć, że to zwierzęta ogromnie mądre. Wysyłają zawsze małe oddziały naprzód i na boki, mają swoich oficerów zupełnie jak wojsko, a dowódcą jest zawsze stary i doświadczony ogier. Czy się pasą, czy przenoszą się z miejsca, zawsze obwód trzody stanowią ogiery, potem następują ku środkowi klacze, a w samym środku znajdują się źrebięta. Dzieje się to w tym celu, żeby ogiery mogły bronić klaczy i źrebiąt. Pokazywałem wam już nieraz, jak chwytać lassem mustanga. Zapamiętaliście sobie?
 — Rozumie się.
 — Czy macie ochotę złapać sobie jednego?
 — Owszem.
 — Przed południem nastręczy się sposobność do tego, sir!