Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/081

—   73   —

 Poczciwiec zrobił jeszcze bardziej płaczliwą miną i rzekł głosem przygnębionym:
 — Milczcie o tem, sir! Zapewniam was, że nawet najlepszemu myśliwcowi może się coś takiego przytrafić. Mieliście dobre dni wczoraj i dzisiaj.
 — Spodziewam się, że więcej takich dobrych dni dożyję. Tem gorsze były one dla was. Jakżeż tam z waszemi żebrami i innemi kosteczkami?
 — Nie wiem. Pozbieram je i zliczę kiedyś, gdy mi się zrobi lepiej. Teraz kłapią mi w całem ciele. Takiej bestyi nie miałem jeszcze między nogami! Przypuszczam, że teraz przyjdzie już do rozumu!
 — To się już stało. Popatrzcie, jaka zmęczona, aż litość bierze. Założymy jej uzdę i siodło i pojedziecie na niej do domu.
 — Zacznie podskakiwać na nowo!
 — Nie bójcie się! Dosyć się już nabiegała. To mądre bydlę, z którego schwytania będziecie bardzo uszczęśliwieni.
 — Tak sądzę, ale też ja od samego początku upatrzyłem ją sobie, a wy siwka, co było oczywiście ogromnem głupstwem.
 — Wiecie to napewno?
 — Rozumie się, że było to głupstwo!
 — Nie o to mi chodzi, lecz o to, czy rzeczywiście siwka sobie wybrałem.
 — A cóż?
 — Także muła.
 — Naprawdę?
 — Tak. Chociaż jestem greenhorn, to jeszcze tyle wiem, że siwek na nic nie przyda się westmanowi. Muł spodobał mi się zaraz na pierwszy rzut oka.
 — Trzeba wam przyznać, że posiadacie dobry rozum koński.
 — Życzę wam, żeby wasz ludzki był tak samo dobry, kochany Samie! Pomóżcie mi dźwignąć z ziemi muła!
 Podnieśliśmy go, on zaś stanął spokojnie, drżąc na