Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/106

—   96   —

 — Zrobiłem to, przed czem ostrzegaliście mnie wczoraj.
 — Nie wiem, co macie na myśli. Ostrzegałem was przed wielu rzeczami.
 — Grizzli.
 — Jak, gdzie, cooo? Był tutaj szary niedźwiedź?
 — I jeszcze jaki?
 — Gdzieżto, gdzie? Żartujecie chyba!
 — Ani mi to w głowie. Za tymi krzakami w lesie. Zawlókł tam starego byka.
 — Rzeczywiście, naprawdę? A do stu piorunów, musiało się wtedy właśnie stać, kiedy człowieka nie było. Czy zginął kto?
 — Rollins.
 — A wy? Jak wyście postąpili? Trzymaliście się chyba zdaleka?
 — Tak.
 — To słuszne! Ale nie chce mi się w to uwierzyć.
 — Możecie spokojnie uwierzyć. Trzymałem się o tyle zdaleka, że mi nie mógł nic zrobić, ja zaś jemu wbiłem nóż między żebra.
 — A to wy mądrzy jesteście! Zaatakowaliście go nożem?
 — Tak, bo strzelby nie miałem.
 — Co za człowiek! Prawdziwy, rzetelny, greenhorn. Wziął z sobą umyślnie ciężką strzelbę na niedźwiedzie, a gdy jednego spotkał, strzela nożem zamiast z rusznicy. Czy uważałby kto coś podobnego za możliwe? Jakżeż do tego przyszło?
 — Tak, że Rattler twierdzi, iż to nie ja położyłem niedźwiedzia trupem, lecz on.
 Opowiedziałem mu, jak się wszystko odbyło, i jak się potem znowu starłem z Rattlerem.
 — Człowiecze, jesteście rzeczywiście lekkoduchem nie do uwierzenia! — zawołał. — Nie widział nigdy jeszcze szarego niedźwiedzia i idzie nań jak na starego pudla! Muszę się natychmiast przypatrzyć zwierzęciu.