Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/126

—   114   —

wodę z cukrem. Nie bierzcie sobie tej historyi do serca i dajcie mi swój kawałek łapy, niech go wam upiekę!
 — Dziękuję, Samie, nie będę jadł naprawdę. Czy uradziliście, co się stanie z Rattlerem?
 — Mówiliśmy o tem.
 — Jaka go kara spotka?
 — Kara? Sądzicie, że należy go ukarać?
 — Naturalnie.
 — Ach tak! A jak zdaniem waszem? Czy może każecie zaprowadzić go do San Francisko, Nowego Yorku lub Waszyngtonu i zaskarzyć tam jako mordercę?
 — Głupstwo! My jesteśmy władzą, która go ma sądzić i on podpada prawom Zachodu.
 — Popatrzcie, co taki greenhorn wie o prawach Zachodu. Czy przybyliście ze starego Germany, aby tu grać rolę lorda sędziego? Czy ten Kleki-petra był waszym krewnym lub przyjacielem?
 — Nie zaiste.
 — Oto macie punkt, o który idzie. Tak, dziki Zachód rządzi się stałemi szczególnemi prawami; żąda oka za oko, zęba za ząb i krwi za krew, jak w biblii. Jeśli popełniono morderstwo, to ktoś uprawniony do tego może natychmiast zabić mordercę, albo tworzy się jury, które wydaje wyrok i natychmiast go wykonywa. W ten sposób usuwa się złe żywioły, które w przeciwnym razie wyrosłyby ponad głowę uczciwym myśliwcom.
 — A więc złóżmy to jury.
 — Do tego byłby potrzebny przedewszystkiem oskarżyciel.
 — Ja nim jestem!
 — Na jakiej podstawie?
 — Na tej podstawie, że nie mogę dopuścić, żeby taka zbrodnia uszła bezkarnie.
 — Pshaw! Mówicie jak greenhorn. Jako oskarżyciel moglibyście wystąpić tylko w dwu wypadkach: po pierwsze: jeżeli zamordowany był wam blizkim wskutek pokrewieństwa lub przyjaźni, resztę okoliczności wykluczyliście już sami, powtóre: jeślibyście sami byli