Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/134

—   122   —

a tu kałamarzy niema. Prerya jest jak morze; nie puszcza od siebie nikogo, kto ją polubił i poznał. Nie, wszyscy ci pisarze nie znają Zachodu, gdyż jeśliby go raz poznali, nie wyjechaliby stąd, aby kilka set stron papieru atramentem zaczernić. Takie jest moje zdanie o tem i z pewnością słuszne.
 — Nie. Ja znam naprzykład człowieka, który polubił Zachód i pragnie zostać dzielnym myśliwym, a mimo to powróci kiedyś do cywilizacyi, aby o Zachodzie napisać.
 — Tak? Któż to taki? — zapytał, patrząc ciekawie.
 — Domyślcie się!
 — Domyślić? Ja? Może macie na myśli siebie samego?
 — Tak.
 — A do stu piorunów! Pójdziecie więc między tych nicponiów, którzy książki robią?
 — Prawdopodobnie.
 — Dajcie temu pokój, sir, tak, dajcie pokój, proszę was o to usilnie. Wierzcie mi, że zmarnowalibyście się przez to tylko.
 — Wątpię.
 — A ja to twierdzę. Mogę nawet przysiąc! — zawołał z naciskiem. — Czyż wyobrażacie sobie to życie, jakie was czeka?
 — Tak.
 — No?
 — Podróżuję, żeby badać kraje i ludzi, wracam czasem do ojczyzny, aby bez przeszkody spisać nabyte doświadczenia.
 — W jakim celu, na miłość Boga? Nie mogę tego zrozumieć.
 — Aby pouczać czytelników i zarabiać przytem pieniądze.
 — Zounds! Poczuć swoich czytelników i zarabiać pieniądze! Sir, dostaliście bzika, jeśli się nie mylę! Czytelnicy nic się od was nie nauczą, bo wy sami nic