Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/139

—   127   —

sześć funtów mózgu w głowie, sądząc według czoła. Strzela jak stary, jeździ jak duch sawanny i leci na bawoła i na niedźwiedzia, chociaż ich przedtem nigdy nie widział, jak na świnkę morską. I taki człowiek, myśliwiec preryi, stworzony na westmana, a teraz już dokazujący więcej od niejednego myśliwca, który dwadzieścia lat jeździł po sawannie, taki człowiek chce wrócić do domu i pisać książki! To okropne! Czyż można się temu dziwić, jeśli rzetelny westman wpada wskutek tego w gniew?
 Patrzył na mnie przytem pytająco, a nawet wyzywająco. Spodziewał się odpowiedzi, ale mu jej nie dałem. Złapałem go. Przysunąłem więc siodło, położyłem je sobie pod głowę, wyciągnąłem się jak długi i zamknąłem oczy.
 — Jak wy się wobec mnie zachowujecie? zapytał, trzymając wciąż jeszcze szynkę w ręku. — Czy nie jestem godzien odpowiedzi?
 — O tak, — odrzekłem. — Dobranoc wam, Samie! Śpijcie spokojnie!
 — Idziecie spać?
 — Tak. Właśnie radziliście mi to przed chwilą.
 — To było przed chwilą, ale teraz nie skończyliśmy jeszcze z sobą, sir!
 — Przeciwnie!
 — Nie, ja mam jeszcze z wami pomówić.
 — Ale ja z wami nie, bo wiem już to, co chciałem wiedzieć.
 — Chcieliście wiedzieć? Co takiego?
 — To, co mnie przyznać tak bardzo wzbranialiście się zawsze.
 — Ja wzbraniałem się? Ciekaw jestem, co to takiego? No, gadajcie!
 — To, że stworzony jestem na westmana i teraz dokonywam już większych rzeczy, niż niejeden myśliwiec, który przez dwadzieścia lat jeździł po preryi.
 Na to opuścił Sam całkiem rękę z szynką, zakaszlał kilka razy w zakłopotaniu i rzekł: