Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/148

—   134   —

 — Powiedzcie, jak wpadliście na tę myśl! To was porządnie książki wywiodły w pole.
 — Tego w nich niema. Pomyślałem sobie to jednak, co prawda, dlatego, że czytałem te książki uważnie i zastanawiałem się żywo nad ich treścią.
 — No i...?
 — Dotychczas graliście wy rolę nauczyciela, a teraz ja was o coś zapytam.
 — Pewnie o coś mądrego; ciekawym bardzo!
 — Czemu Indyanie zwykle jeżdżą jeden za drugim? Chyba nie dla wygody, lub z towarzyskości?
 — Nie, lecz na to, żeby jadący za nimi nie mógł policzyć, ilu było jedźców.
 — Sądzę, że w tym wypadku jest ten sam powód.
 — Tak wam się zdaje!
 — Dlaczegóż jadą obaj gęsiego, chociaż jest dość miejsca na trzech jedźców?
 — Przypadkiem, albo, co może właściwsze, ze wględu na zmarłego. Jeden jedzie przodem jako przewodnik, potem koń ze zwłokami, a na końcu drugi, aby uważać, czy sanie mocno trzymają i czy trup nie spadnie na ziemię.
 — To może być, ale ja muszę wciąż mieć to na myśli, że im pilno do nas powrócić. Przewóz zastrzelonego jest zbyt powolny, przeto jeden z nich pospieszy prędzej, aby zawiadomić Apaczów.
 — Takie myśli podsuwa wam wyobraźnia. Powiadam wam, że ani im przez myśl nie przejdzie się rozłączać.
 Poco miałem się z nim sprzeczać? Mogłem się mylić i tak najprawdopodobniej było, bo on był doświadczonym scoutem, a ja greenhornem. Zamilkłem więc, ale uważałem pilnie na ziemię i na ślady.
 Niebawem dotarliśmy do płytkiego, ale zato szerokiego, koryta wyschłego strumienia, którem tylko z wiosną spływają z gór wody. Dno między obydwu nizkimi brzegami było zasypane okrągłymi kamieniami, między