Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/166

—   152   —

 — Moi bracia nie rozważyli dokładnie wszystkiego. Inczu-czuna, wódz Apaczów, jest bardzo mądrym wojownikiem. Widząc, że jego ludzie zabili czterech Keiowehów, powiedział sobie, że Keiowehowie pomszczą śmierć swoich ludzi i wyjechał, by ku nim się zakraść.
 — Uff, uff! On sam?
 — Tak i jego syn Winnetou.
 — Uff! I ten także! Gdybyśmy to byli wiedzieli, bylibyśmy pochwycili tych psów! Teraz sprowadzą mnóstwo wojowników, aby nas przyjąć. Muszę o tem donieść wodzowi, aby się zatrzymał i sprowadził więcej naszych ludzi. Czy Sam i Old Shatterhand będą nam towarzyszyli?
 — Tak.
 — Więc niech siadają na konie!
 — Tylko powoli! Muszę jeszcze przedtem koniecznie z tobą pomówić.
 — Powiesz mi to po drodze.
 — Nie. Ja pojadę z tobą, ale nie do Tanguy, lecz do naszego obozn.
 — Mój brat Sam bardzo się myli.
 — Posłuchaj, co ci powiem! Czy chcecie wodza Apaczów, Inczu-czunę, schwytać żywcem?
 — Uff! — zawołał Keioweh, jakby tknięty iskrą elektryczną, a ludzie jego nadstawili uszu.
 — I jego syna z nim razem?
 — Uff, uff! Czy to możebne?
 — Bardzo łatwo.
 — Znam mego brata Sama, bo inaczej pomyślałbym, że na jego języku żart teraz mieszka, którego nie mógłbym ścierpieć.
 — Pshaw! Mówię poważnie. Możecie żywcem pochwycić wodza i jego syna.
 — Kiedy?
 — Sądziłem, że za pięć, sześć lub siedm dni, ale teraz widzę, że o wiele prędzej.
 — Gdzie?
 — Koło naszego obozu.