Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/209

—   193   —

 — Jakież to?
 — Powodzenie zamiaru zawisło od osób, które go wykonają.
 — To słuszne.
 — Cieszy mnie, że to przyznajecie, sądzę przeto, że wyrzekniecie się osobistego udziału.
 — Ani mi się śni!
 — Miejcie rozum, sir! Puśćcie mnie z Dickiem!
 — Nie!
 — Jesteście jeszcze nowicyuszem. Poprostu nie umiecie jeszcze się skradać.
 — Możliwe. Dowiodę wam jednak dzisiaj, że człowiek potrafi spełnić zadanie nawet, jeśli się na niem nie rozumie. Trzeba tylko mieć ochotę.
 — I zdolności, sir i zdolności! A tych właśnie brak wam. To musi być wrodzone i wyćwiczone, a wam do tego jeszcze niestety daleko.
 — Niech próba rozstrzygnie.
 — A zrobicie próbę?
 — Tak.
 — Jaką?
 — Wiecie, czy śpi Tangua?
 — Nie.
 — A to dla nas bardzo ważne. Prawda?
 — Tak. Ja się tam zakradnę.
 — Nie, ja to uczynię.
 — Wy? Dlaczego?
 — Właśnie, by odbyć próbę.
 — Ach tak! A jeżeli was odkryją?
 — To nic nie będzie strasznego, ponieważ mam dobrą wymówkę. Powiem, że chciałem się przekonać, czy czaty dobrze pilnują.
 — Dobrze. Ale po co ta próba?
 — Aby sobie zdobyć wasze zaufanie. Jeśli mi się to uda, to weźmiecie mnie z sobą do Winnetou.
 — O tem jeszcze potem pomówimy.
 — Zgoda. A zatem mogę się udać do wodza?
 — Tak, ale miejcie się na baczności! Gdy was