Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/232

—   214   —

 — Ci dwaj czerwoni wojownicy żyją jeszcze, ale wódz już nie, jak się zdaje.
 — Nie umarł. Powaliła go pięść Old Shatterhanda i opuściła go przytomność, ale mu wróci niebawem. Zaczekaj na to, a tymczasem usiądź. Skoro wódz przyjdzie do siebie, odzyska mowę, a wtedy naradzimy się z wami. Ale gdyby który z was broń przeciwko nam podniósł, utonie nóż Shatterhanda w sercu Tanguy. Możesz być tego pewnym!
 — Jak możecie podnosić rękę na swych przyjaciół?
 — Przyjaciół? Sam nie wierzysz w to, co mówisz!
 — Wierzę. Czyż nie paliliśmy z sobą fajki pokoju?
 — Przyznaję, ale temu pokojowi nie można zbyt ufać.
 — Dlaczego?
 — Czy jest zwyczajem Keiowehów obrażać swoich przyjaciół i braci?
 — Nie.
 — No, a wasz wódz obraził Old Shatterhanda, nie możemy więc uważać was za przyjaciół. Popatrz, już zaczyna się ruszać!
 Tangua, którego Stone i Parker znowu położyli na ziemi, poruszył się rzeczywiście. Niebawem otworzył oczy, popatrzył na każdego z nas po kolei, jak gdyby sobie chciał przypomnieć, co zaszło wreszcie odzyskał widocznie przytomność, bo zawołał:
 — Uff, uff! Old Shatterhand mnie powalił. Kto mnie skrępował?
 — Ja. — odpowiedziałem,
 — Zdjąć mi rzemień! Rozkazuję!
 — Przedtem ty nie chciałeś posłuchać mej prośby, a teraz ja nie wykonam twego rozkazu. Nie masz zresztą prawa rozkazywać.
 Zwrócił na mnie wzrok wściekły i zgrzytnął:
 — Milcz chłopcze, bo cię zmiażdżę!
 — Milczenie byłoby lepszem dla ciebie, niż dla mnie. Obraziłeś mnie przedtem i dlatego cię powaliłem. Old Shatterhand nie pozwala bezkarnie nazywać siebie