Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/245

—   227   —

 — O czem?
 — O walce na noże, którą przebyliście teraz.
 — Myślę, że teraz zapewne was zadowoliłem.
 — Ja o tem nie myślę. Mówię o pewnych wyrzutach.
 — Wyrzutach? Któżby mi je zrobił; czy wy może?
 — Mój Boże! Jakżeż wy ciężko pojmujecie! Powiedzcieno, czy byliście już kiedy w starym kraju mordercą i czy staliście już kiedy na rusztowaniu?
 — Sądzę, że nie. Przynajmniej sobie nie przypominam — odrzekłem na to przykre pytanie.
 — Więc nie zabiliście jeszcze nikogo?
 — Nie.
 — A zatem dopuściliście się dzisiaj po raz pierwszy zabójstwa. Jakżeż czujecie się w duszy? Oto, co chciałem wiedzieć.
 — Hm! Nie jest to zaiste miłe uczucie. Nie tak rychło już chyba pozbawię człowieka życia. Poruszenia mej duszy bardzo sa podobne do nieczystego sumienia.
 — Nie rójcie sobie niczego i nie wpadajcie na głupie myśli! Może wam się to tutaj wbrew woli zdarzyć codziennie, że sprzątniecie człowieka, aby własne życie ocalić. W takim wypadku musi się ...heavens, oto i zaraz będzie taki wypadek! — przerwał sam sobie. — To już naprawdę Apacze! No, to się niejeden łeb zakrwawi. Przygotujcie się do walki, panowie!
 Stamtąd, gdzie znajdowali się więźniowie ze strażnikami, zabrzmiał przeraźliwy okrzyk Apaczów „hiiiiiiiiih“. Inczu-czuna i Winnetou wrócili już wbrew wszelkim oczekiwaniom i napadli na obóz Keiowehów. Ci z nich, którzy byli przy nas, zaczęli nadsłuchiwać w przerażeniu, poczem dowódca krzyknął:
 — Nieprzyjaciele na dole tam przy naszych braciach! Prędzej tam, prędzej na pomoc!
 Chciał pobiec, ale Sam zastąpił mu drogę i zawołał:
 — Nie możecie tam pójść i zostaniecie, bo jesteśmy pewnie już otoczeni. A może myślicie, że obydwaj wodzowie Apaczów tacy głupi, iż zaatakowali tylko straże,